Byle do przodu

Świat, w którym żyjemy każe nam przeć do przodu. Ciągle się rozwijać, udoskonalać, starać się osiągnąć coraz więcej i coraz lepiej. Nie wolno nam stać w miejscu. Zastój to śmierć. Trzeba przeć do przodu, pracować, być „najlepszą wersją siebie”, zdobywać, odnosić sukcesy, i przy tym być pełnym energii, zadowolenia i optymizmu. Ile z Nas, gdy zapytane „jak tam u Nas” odpowiedziało, że wszystko świetnie, że nie może być lepiej, gdy w rzeczywistości łzy duszą już tak mocno, że wyraźnie czuć ich gorycz przy przełykaniu. Ale dalej przyklejamy uśmiech i przemy do przodu. „Show must go on” jak śpiewał Freddie Mercury.

Oświecona Duchowość

Mogłoby się wydawać, że świat duchowy „wie lepiej”. Że odkrywając, że patriarchalny karzący Bóg, to nie jedyne co istnieje, nasze podejście dostanie jakiegoś updejta. Że po godzinach jogi, medytacji, czantowania, i cholera wie jakich jeszcze terapii i warsztatów, że wreszcie przestaniemy gonić. Ale tak nie jest. Nawet w świecie duchowym i ezoterycznym nadal przemy do przodu. Nowa metoda tu, nowa modalność tam, to lekarstwo na wszystko, ten reżim na pewno pomoże… ja spróbowałam i patrz jak mi dobrze poszło. Kolejne success story oczywiście połączone z uśmiechniętym zdjęciem cudnej buzi w idealnym kadrze i oświetleniu. Przecież to takie łatwe…

Konsekwencje

Zderzenie z takimi historiami na mediach społecznościowych, plus nasza wbita od małego nauka, że zawsze należy się pokazać z jak najlepszej strony, ma dwa dość poważne skutki: 1. Nabieramy przekonania, że coś jest z nami nie tak, że wszystkim dookoła jakoś lepiej idzie, więc to na pewno z nami jest problem. 2. Cierpimy w samotności, bo przecież broń Boże się przyznać, że jest nam źle, albo że znowu zajadłyśmy się czekoladą po kolejnym mocnym postanowieniu ostawienia cukru. Więc zamiast cieszyć się życiem (i czekoladą), biczujemy się przed Facebookiem, Instagramem lub innym narzędziem wewnętrznych tortur z każdym śmigającym postem coraz bardziej przekonane o naszej beznadziejności. Więc pędzimy… kolejny warsztat, kolejne uzdrawianie, kolejna kosmetyczka, kolejny samochód, kolejny partner… byle tylko doścignąć te ideały, które widzimy na niebieskich ekranach.

Bolesna rzeczywistość

Niestety wszystko na nic. Choćby nie wiem co byśmy robiły, nie uciekniemy przed naszym człowieczeństwem. Próby zaprzeczenia tej rzeczywistości zazwyczaj kończą się depresją. Co gorsza, z czasem nabieramy kolejnego przekonania, że nawet jeżeli czasem jest u nas dobrze i jesteśmy z siebie zadowolone, to i tak to jest za mało, bo tak powinno być przecież ZAWSZE. Więc jeżeli staramy się jak nie wiem co ale i tak zdarza Nam się upaść, to i tak czujemy przed sobą, że jesteśmy do niczego. Że całe nasze staranie o kant dupy rozbić. Niesamowite jak sprytnie urządziliśmy sobie ten świat, żeby przypadkiem nie być szczęsliwym. Większości z nas przez myśl by nie przyszło, żeby powiedzieć do drugiego człowieka tak, jak mówimy do siebie w swojej głowie.

Jak to, JA nie dam rady? 

Nie będę owijać w bawełnę. Sytuacja jest trudna. Jesteśmy tak obwarowane z każdej strony tym co można, co trzeba, czego się nie powinno i co wypada, że bycie sobą i bycie szczęsliwym staje się jakimś wyczynem olimpijskiej gimnastyczki. Idealna żona, matka, kochanka, przyjaciółka, pracownica roku, mistrzyni yogi z wysprzątanym na glantz domu, promienieje od ucha do ucha, gdy wyciąga z piekarnika własnoręcznie upieczone ciasto drożdżowe z kruszonką, bo biszkopt z jabłkami jest passé. Czy w wersji alternatywnej – youTubowa artystka, zjawiskowa, wszechstronnie uzdolniona, opowiada o tym, jak cudownie jest żyć i tworzyć blisko natury na filmikach ze swojego idealnego domku gdzieś w górach. Każda z Nas ma swój ideał, do którego się porównuje i niezawodnie blado przy nim wypada.